30 yaşıma stüdyoda girdim. Ne mutlu, ne güzel bir gündü!
15 yıl öncesini hatırlıyorum. Kadıköy Anadolu'nun ön bahçesinde, tiyatro salonunun önünde Zeynep ve Sırma ile -artık nereden estiyse- direk dansı konuşuyoruz. Ben olsam şunu giyerim, sana bu yakışır, ay sen çok esneksin, çok güzel yaparsın...
Hayat ne acayip ya... 15 sene sonra üçümüz de pole dance eğitmeni olduk. Yani, dilek kapısı mı açıktı, secret mı yaptık, nedir?!
Keşke beyin ameliyatı konuşsaymışuz.
Şaka lan, iyi ki pole dance konuşmuşuz. Yoksa bu mükemmel kadınlarla nasıl tanışırdım <3 <3 <3
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder